A nos glorieux morts

Het schooltje is allang gesloten,

vervallen en weer opgeknapt

door wie er in vakanties wonen.

De bakker komt nog loeiend langs,

het raadhuis gaat nog open

als er wordt zakgelopen

op ’t stoffig plein voor de mairie,

wanneer een kleine tricolore

de tijd van ’t jaar aangeeft.

Van een verlaten huis zakt eerst

het dak en dan een zijkant in.

Er wordt hier nooit iets afgebroken.

En de soldaat verschiet van kleur:

zijn ijzer raakt niet aangevreten,

wordt nu en dan met verf bestreken.

De laatste keer was het pauwblauw.

De nacht zag er misschien zo uit

toen hij dichtbij te velde lag

op zijn nog gave rug. Het past ook bij

de sierlijk opgeslagen panden

van zijn solide, als gegoten jas.

Hij leunt op zijn geweer als op een spa.

Onder de kolf haalt op het voetstuk
Labroche Octave de eeuwigheid

en met hem nog acht mannen.

De oogst was klein, zelfs voor zo’n

nietig dorp. Toch haalt het nog de tien

met Bador Jules, victime civile.

J. Eijkelboom